اولین نویسندگان مقاله Emre Tekoğlu، فوق دکترای MIT در بخش علوم و مهندسی هسته ای (NSE) هستند. الکساندر دی. اوبراین، دانشجوی کارشناسی ارشد NSE. و جیان لیو از UMass Amherst. نویسندگان دیگر Baoming Wang، فوق دکترای MIT در DMSE هستند. سینا کاواک از دانشگاه فنی استانبول؛ یونگ ژانگ، متخصص تحقیقات در MRL؛ بنابراین یون کیم، یک دانشجوی کارشناسی ارشد DMSE; شیتونگ وانگ، دانشجوی کارشناسی ارشد NSE. و دویگو آگاگوگلاری از دانشگاه فنی استانبول. را مطالعه توسط Eni SpA از طریق MIT Energy Initiative، بنیاد ملی علوم و ARPA-E پشتیبانی شد.
امره تک اوغلو، یکی از نویسندگان اصلی مقاله ساخت افزودنی، افزود: «این ترکیب یکی از اولین مواردی بود که تصمیم گرفتیم، بنابراین دریافت این نتایج در زندگی واقعی بسیار هیجان انگیز بود. هنوز فضای اکتشافی وسیعی وجود دارد. ما به کاوش در فرمول‌های کامپوزیت جدید اینکونل ادامه می‌دهیم تا به موادی برسیم که می‌توانند در محیط‌های شدیدتر مقاومت کنند.»
عملکرد بهتر
لی، که همچنین به آزمایشگاه تحقیقات مواد (MRL) وابسته است، یکی از سه نویسنده متناظر مقاله در مورد این کار است که در شماره 5 آوریل مجله تولید افزودنی منتشر شد. سایر نویسندگان متناظر پروفسور ون چن از دانشگاه ماساچوست در آمهرست و پروفسور ای. جان هارت از گروه مهندسی مکانیک MIT هستند.
سپس پودر حاصل برای ایجاد قطعات از طریق همجوشی بستر پودر لیزری استفاده می شود. محققان دریافتند که قطعات ساخته شده به این روش با پودر جدید خود دارای تخلخل و ترک های کمتری نسبت به قطعات ساخته شده از Inconel 718 به تنهایی هستند. و این به نوبه خود منجر به قطعات بسیار قوی تر می شود که دارای مزایای دیگری نیز هستند. به عنوان مثال، آنها انعطاف پذیرتر هستند – یا قابلیت کشش – و مقاومت بسیار بهتری در برابر تشعشع و بارگذاری در دمای بالا دارند.
الکساندر اوبراین، یکی دیگر از نویسندگان اصلی، نتیجه گیری کرد: «دقت و مقیاس پذیری که با چاپ سه بعدی همراه است، دنیایی از امکانات جدید را برای طراحی مواد باز کرده است. نتایج ما در اینجا یک گام اولیه هیجان‌انگیز در فرآیندی است که مطمئناً تأثیر عمده‌ای بر طراحی هسته‌ای، هوافضا و تولید انرژی در آینده خواهد داشت.»